Langzaam afbouwen op deze planeet | persstemmen & media

Algemeen Dagblad: ‘Lees Nico Dros en je snapt waar literatuur voor is. De schrijver betrapt het leven waar het erom spant en legt het even treffend als overtuigend aan ons voor. Langzaam afbouwen op deze planeet (Van Oorschot – 16,50) bevat acht deels historische, deels (semi) autobiografische verhalen, die je voor je het weet verslonden hebt. Angst, erotiek, vriendschap, verraad, spijt, schoonheid, smerigheid: Dros kent het hart als zijn broekzak en blaast zijn hoofdpersonen warm kloppend leven in.’ ( De Telegraaf ***** ) 

Groene Amsterdammer: ‘Deze verhalen zijn […] een literair statement. Dros gaat ermee in debat met andere verhalenvertellers, hij pleit ermee tegen de (post)modernistische verteltrant die op het ogenblik bon ton is. Waarin surrealisme, vervreemding en levenswanhoop het geheel sturen. En waarin de directe spreekstijl overheerst. Bij Dros geen surrealisme, geen snelle dialogen, geen innerlijk behang van de personages, maar duidelijke verhalen van vertellers die er allemaal bij zaten of het zelf ooit meemaakten. En er breed over vertellen, in die opvallend ouderwetse taal.'

Trouw: over Twee dooilingen, de novelle waarmee de bundel besluit: 'Een sfeervol zinnelijk verhaal met een mooi geheimzinnig slot.'

Nederlands Dagblad: Over het titelverhaal: ‘De ik-verteller geeft steeds meer prijs over de apocalyptische situatie die is ontstaan door een nucleaire catastrofe in Jeruzalem. Het hoe en wat blijft mysterieus en daardoor is de dreiging des te groter. Jeruzalem is ver weg, maar een stroomstoring en de maandelijkse sirene brengen mensen uit hun evenwicht. Tegen dit wereldverhaal is het leven van de doodzieke Max afgezet. Hij besloot tot euthanasie, maar komt daarvan terug. Zijn besluit levert boeiende gesprekken op over leven, dood en een beetje geloof.’

Het slotverhaal (Twee dooilingen) ‘is met zijn bijna vijftig pagina’s meer een novelle. De liefdesgeschiedenis speelt op zijn geboortegrond Texel, in de zeventiende eeuw. Ditmaal kruipt de verteller in de huid van verschillende van zijn personages. Zij weten op hun beurt onder de huid van de lezer te kruipen. Het wekt zelfs verbazing dat het verhaal van Nanie en Josef elders nergens is terug te vinden, zozeer leest het als het resultaat van de orale traditie. Maar nee, Dros heeft een fraai, nieuw Texels volksverhaal geschapen.’

Boekblad: 'Zoals velen in het boekenvak weten worden in Nederland, in vergelijking tot de ons omringende landen, weinig verhalenbundels gekocht. Toch wil ik in deze rubriek weer eens een lans breken voor een boek vol prachtige verhalen. Acht verhalen bevat de bundel Langzaam afbouwen op deze planeet van Nico Dros, spelend in heden, toekomst en verleden. Soms melancholisch, soms grappig, maar over het algemeen vrij donker van toon. Dros is het best op dreef als hij een historisch verhaal schrijft, omdat in die stukken zijn archaïsch woordgebruik aansluit bij de tijd waarin het speelt.'

Knack: ‘Dros maakt er telkens bewonderenswaardig heldere korte verhalen van. Aanrader.’

Extaze: 'Zoveel barokke beelden, ik vind het prachtig. Af en toe gaan ze bijna over the top, maar dat geeft de verhalen een aangename lichtheid: om zoveel zwaar aangezet drama valt ook te lachen.' Lees de volledige recensie>>

Literair Nederland: 'In deze bundel van acht verhalen geeft Dros… een proeve van zijn veelzijdigheid als stilist. Hij wisselt even moeiteloos tussen luchtigheid en ernst als tussen documentair en bijna mythisch.' Lees de volledige recensie>>

De Boekensalon: ‘Dros' scherpe observaties worden begeleid door een humor die de medemens veel vergeeft. Persoonlijk, zeer doordacht taalgebruik, zonder clichés, soms verrassende wendingen.’ Lees de volledige recensie>>

Recensieweb: 'Sigaren en alcohol.' Lees de recensie>>

Hebban.nl: 'Boosaardige verhalen.' Lees de recensie>>

Boekenbijlage.nl: 'Puike bundel.' Lees de recensie>>

De Leesclub van alles: 'Literair statement.' Lees de recensie>>