Boeken | Familiezaken | Persstemmen

Familiezaken in de pers

‘Met de verhalenbundel Familiezaken toont Dros definitief aan dat zijn aanwezigheid een verrijking is in het literaire landschap… Dit boek bewijst dat hij uit het hout van de goede vertellers gesneden is.’ – Leeuwarder Courant.

‘Het liefst zou je geloven dat het onderwerp van Nico Dros te klein is voor grote literatuur. Maar dat is niet zo, er bestaan heel grote boeken over nog kleinere onderwerpen. “Het talent en niet de feiten maken de literatuur,”zei Gerard Reve. Zo is het .’ – Brabants Dagblad.

‘Het lezen van dit tweede boek van Dros is een verwarrende ervaring. Vertellen kan hij. Het eerste verhaal leest men ten einde met het schuldige gevoel waarmee men in een wachtkamer een boulevardblad gevreten heeft. En aan het einde van het boek heeft men zich overgegeven.’ – NRC Handelsblad.

‘Familiezaken is een merkwaardige verhalenbundel, beurtelings irritant en afstotend, meeslepend en aangrijpend….Bij het verhaal Mozaïek van het eigen erf geef je je definitief gewonnen… Nico Dros overtuigt als hij dicht bij huis blijft. Dan komen zijn kenmerkende, soms wat plechtstatige stijl en zijn voorkeur voor de kleinheid van het leven, voor de couleur locale, het best uit de verf. Dros laat zich dan kennen als een - in de hedendaagse Nederlandse letteren – zeldzaam ‘ouderwetse’ verteller die durft te ontroeren zonder larmoyant te zijn.’ – Noordhollands Dagblad. 

‘Het proza van Nico Dros in zijn verhalenbundel Familiezaken heeft op zijn lezers hetzelfde effect als de muziek van de gitarist Lindert in het eerste verhaal, Festa dell’Unita op zijn luisteraars heeft; het roept een onontkoombare melancholie op… Het laatste verhaal uit deze bundel, Mozaiek van het eigen erf, is onmiskenbaar het mooiste. Het bewijst dat hij erg goed kan vertellen.’ – Algemeen Dagblad. 

‘Familiezaken is een prachtige bundel waarmee Nico Dros duidelijk maakt dat hij is uitgegroeid tot een veelbelovend schrijver.’ – Groninger Dagblad.

‘Of het nu Texels idioom is of archaïsch Nederlands, Nico Dros houdt van wonderlijk klinkende woorden. Vaak is het resultaat prachtig: ‘Mijn grootvader werd de gebonkte rekel en gevierde grasaap met zijn stoomfiets.’ Of: ‘Hij liet zich er nooit instinken door zo’n gewillige poldermeid met spekkige flamoes.’… Texel als land van herkomst. Nico Dros is erin geslaagd een familieroman in variaties te schrijven.’ – Provinciale Zeeuwse Courant

‘Met drie van de vier verhalen uit de bundel heeft Dros zijn Familiezaken beschreven, zonder zichzelf te sparen, met een opgewekte ironische toon, met heimwee en verlangen. Waardoor het een heel mooie bundel is geworden.’ - Elseviers weekblad

‘In Mozaïek van het eigen erf, de indrukwekkende novelle waarmee het boek besluit, afficheert Dros zich eerst en vooral als een bijzondere kroniekschrijver.’ – De Volksrant

‘De tema’s van Dros zijn volbloed romantisch…Als ik de verhalen afzonderlijk bekijk dan zijn nummers twee en drie ongeveer even goed als de roman Noorderburen, terwijl het slotverhaal zelfs indrukwekkender is door de beheerste ontroering die in de bijna tastbare (natuur)beschrijvingen voelbaar wordt… Op zulke momenten blijkt dat romantiek niets met sentiment van doen heeft. Dat zijn de momenten waarop je als lezer blij bent dat er nog ouderwets romantische verhalen worden geschreven.’ – De Morgen